Marcase neemt loopje met het landschap

Basismateriaal bij Marcase blijft boom of heg.

POOL ANDRIES

De Standaard 24/03/1980

BRUSSEL - Ook voor het Brusselse publiek is de jonge Waregemse schildertekenaar Marcase geen volkomen onbekende meer. Al tweemaal prijkte zijn naam op het

palmares van de wedstrijd ‘Jeune Peinture Belge’ (1976 en 1979) en enige bekendheid verwierf hij ook als lid van de groep ‘Art made in Belgium’. De individuele tentoonstelling

in de benedenzaal voor Galerij Delta (E. Allardstraat 21) zou echter wel eens de doorbraak naar een ruimer publiek kunnen betekenen:

Marcase toont in galerij Delta alleen potloodtekeningen. In feite is deze omschrijving al fout, want wat het publiek te zien krijgt zijn inderdaad geen originele tekeningen maar montages van gereproduceerde fragmenten van tekeningen.

Basismateriaal is meestal een potloodschets naar een eenvoudig landschappelijk motief: een boom, heg of struik. Bij de keuze van deze motieven wordt door de kunstenaar uitgekeken naar het contrastrijke samengaan van rechtlijnige, statische beeldelementen zoals boomstammen of afbakeningen van wegen, en chaotische, dynamische beeldelementen zoals trillend gebladerte.

Deze tekeningen of fragmenten ervan worden vervolgens in meerdere exemplaren

gereproduceerd. Identieke fragmenten worden gemonteerd in horizontale en/of verticale registers, eventueel alternerend met hun spiegelbeeld. Door de ritmische herhaling van steeds dezelfde beeldelementen ontstaat een nieuwe abstracte structuur waarin deze beeldelementen langer een representatieve maar wel een louter plastische functie heeft. De kunstenaar zorgt er echter voor dat zijn basismateriaal steeds herkenbaar blijft zodat duidelijk wordt dat deze nieuwe abstracte structuur niet mogelijk is ondanks maar juist dank zij het figuratieve aspect van de originele tekening. Waarin deze nieuwe plastische structuur immers reed, zij het weinig opvallend besloten lag.

De sterkste werken zijn ongetwijfeld de grote panelen waarin Marcase zich heeft beperkt tot het zoals hierboven beschreven stapelen van identieke of aanverwante beeldfragmenten.

Het plastische probleem dat Marcase zich heeft gesteld wordt in deze werken helder gevisualiseerd, zonder daarbij belerend over te komen. Deze werken zijn sober maar niettemin visueel erg boeiend, en ze geven hun geheimen slechts prijs aan de aandachtige toeschouwer.

In de kleinere werken heeft Marcase echter gemeend aan deze eenvoud nog iets te moeten toevoegen. Door de grijswaarde van de opgestapelde elementen.

te moduleren werd het mogelijk geometrische komposities op te bouwen. Het introduceren van dit aan hetoorspronkelijke landschappelijke motief totaal vreemde element verbreekt echter de conceptuele verwantschap tussen beeld en afbeelding tussen nieuw gecreëerde en oorspronkelijk waargenomen realiteit, die de grotere werken kenmerkt en er ook de kracht van vormt.